Lieve familie Visser,
Het is al weer bijna een half jaar gelden dat Karel is overleden. Ik denk nog vaak aan hem.
Karel was een goed verstaander met wie ik heel wat afgelachen heb. Op momenten dat ik door zijn droge opmerkingen al in een deuk lag, was hij nooit te beroerd om er nog een schepje bovenop te doen. Voor humor heb je publiek nodig en daar heeft het hem nooit aan ontbroken. En dat voor iemand die helemaal niet de behoefte had om op de voorgrond te treden.
Ik heb hele mooie herinneringen aan Karel. Ik zal er een paar noemen.
Tijdens een dagje aan de Wieken in het voorjaar van 2009 besloten Karel en ik 's ochtends bij de koffie om uit rijden te gaan in de Sudwesthoek. We zouden eerst IJlst aandoen en daar een ommetje door 'het centrum' maken om daarna een 'rondje' Gaasterland te doen. Op de terugweg konden konden we volgens Karel dan ook nog wel even bij Eric en Janny langsgaan. We hebben Gaasterland nooit bereikt. Karel raakte namelijk met de ene na de andere ons volslagen onbekende Drylster in zijn overtuin aan de praat, waardoor wij ons na anderhalf uur nog steeds op de Eegracht bevonden en we de Galamagracht nog moesten trotseren om weer bij mijn auto te komen. Toen wij na ruim twee uur eindelijk in mijn 'vrachtautootje' neerploften keek Karel mij met een mengeling van geamuseerdheid en verbazing aan en sprak de volgende woorden: "Jij raakt ook met iedereen aan de praat, he".
Wij waren zo moe van het vele stilstaan dat we besloten dat we eerst maar eens bij moesten komen in Karels tuin. Dit omdat wij 's avonds ook nog bij De Griek zouden gaan eten en wij daar natuurlijk niet volledig gesloopt wilden arriveren. Karel had met De Griek ingestemd, nadat ik hem verzekerd had dat hij daar zeker 'een stukje vlees, wat groenten en een aardappeltje' zou krijgen.
Als ik aan Karel denk komt bij mij steevast ook het liedje 'Karma Chameleon' van The Culture Club bovendrijven. Ik had niks met dat nummer, totdat Karel een keer midden in een gesprek, waarbij dit nummer op de achtergrond te horen was, zei dat hij dat zo'n geweldig nummer vond. Hij werd er zo vrolijk van. Ik sindsdien ook.
Karel die na het bereiken van de AOW-gerechtigde leeftijd zei: "Weet je, ik weet nog steeds niet wat ik wil worden".
Perfectionistisch als hij was als het om zijn schilderijen ging kon hij er niet bij dat tijdens een expositie van zijn schildersclubje in de Doopsgezinde kerk van Poppingawier uitgerekend een schilderij van zijn hand werd verkocht. En dat dit ook nog eens in mijn geboortedorp. gebeurde.
Karels beslommeringen op het gebied van het bedienen van apparatuur. Die tegen beter weten in mij wel eens om assistentie vroeg, maar dan helemaal van de wal in de sloot belandde. Mijn eerste ervaring met een magnetron heb ik bij Karel opgedaan. Na een half uur zaten we nog tegen een pond bevroren gehakt aan te kijken...
Karels passie voor tuinieren. We konden er samen eindeloos over praten en het ''Margriet Moestuinboek' (Karels lijfboek) er op naslaan. Vooral het hoofdstuk 'Ziekten en Plagen' was populair. Karels vroegere opbrengsten uit de groentetuin vielen net als bij mij vaak wat tegen. Mede daarom zijn wij ons maar op de bloemen gaan toeleggen.
Hallo Familie Visser,
Mij is gevraagd een gedachtenis te schrijven over jullie vader, opa/pake.
Erik is een collega van ons en daarom dachten wij, als collega's, iets te schrijven als zoals wij hem hebben ervaren bij ons in het tuincentrum.
Als hij binnen kwam was hij altijd vrolijk, hij groeten ons altijd en vaak maakten sommige collega's even een praatje met hem.
Omdat er best veel collega's waren die hem misschien niet kenden was er een keer dat hij binnen kwam en vroeg dan: "werkt er hier ook een zekere Erik Het antwoord was dan: ja hoor die werkt bij de tuinplanten, of hij is daar of daar.....het antwoord was dan meestal iets van: wat een waardeloze vent, die kin dr ok niks van, praat mij dr niet van, wat een kluns......
de meeste collega's lachen natuurlijk maar er waren ook die ervan schrokken,
het was als grappig bedoeld.....humor dus , en zo blijft hij bij ons ingedachten als een man met humor wat gelukkig in de familie is blijven hangen,
Wij wensen jullie alle goeds toe met deze humorvolle gedachtenis dat hij mag rusten in vrede...
Fam. Visser / Bert,
Je vader (en ook je moeder) herinner ik mij bij ons spelen in onze jeugd na school als een erg vrolijke en altijd opgewekt man, altijd in voor een grap en een lolletje.
Sterkte.
Oom Karel zal ik herinneren als een erg lieve oom. Zijn humor, enthousiasme en positieve kijk op alles zullen een inspiratiebron blijven. Gelukkig hebben we vele leuke anekdotes die de herinnering aan hem levend houdt. Zijn mooie schilderijen die hij heeft gemaakt zijn nu extra waardevol geworden.
Beste familie Visser,
Gecondoleerd met het verlies van jullie heit en pake. Zijn mooie humor, enthousiaste verhalen en de belangstelling voor de tuin zullen we nooit vergeten. Wij hebben hem gekend als een optimist.
Wij wensen jullie veel sterkte toe.
Gecondoleerd met het verlies van jullie vader en opa.
We blijven Karel herinneren als een uiterst vriendelijke en een geweldige sportman.
Als wij hem tegen kwamen in Workum, had altijd tijd voor een praatje.
Dat hij rusten mag in vrede.
Vandaag zullen we Karel nog eenmaal toezingen in het Requiem. We zullen hem missen, deze vriendelijke medezanger van ons. Wij leven met de familie mee.
wij zullen oom Karel altijd herinneren als een hele fijne, sympathieke oom met heel veel humor. Als je aan oom Karel denkt moet je al glimlachen.
Wij wensen iedereen heel veel sterkte.
ruim 17 jaar woonden wij naast buurman karel. Als familie met 3 kinderen. Helaas was buurman zijn vrouw dat jaar net overleden en woonde hij samen met zijn zoon. Met oudjaar en familie feestjes kwam hij altijd wel even langs. Hij kon vooral goed op schieten met mijn vrouw, marjan schilt, en kwam daarom ook geregeld om een bakkie of liet een schilderij zien waar hij weer mee bezig was. Als we eten over hadden werd de buurman ook niet vergeten, maar soms was het van nou volgende keer een beetje minder zout hoor of nee die bami vond ik niets , ook als de frituur aan ging ging er een frikandelletje voor hem in. Ook was hij altijd geintresseerd als we weer een verbouwing hadden of als marjan weer iets leuks had gemaakt in de tuin of om het huis heen. Ook zijn sportieve fietstochten vonden wij altijd heel bijzonder naar zijn zoon in gaasterland of zomaar even rondje sneek. hijzelf vond dit niet meer dan normaal. Ook de aandacht voor onze kinderen was er altijd. Ook al was er soms een zooitje om huis doordat onze zoon , niels, altijd met zijn skelter met kar bezig was met rommel te verzamelen. Hij vond het allemaal even mooi en gaf nooit een wanklank, ook niet als een feestje weer tot diep in de nacht duurde. Hij maakte nergens een probleem van en met zijn humor was hij onbetwist de beste buurman voor ons.
Omdat de buurman zo goed schilderen kon hadden we hem gevraagd een klein portret te schilderen van marjan haar overleden moeder en mijn overleden vader, dit vonden wij beide zeer geslaagd en het prijkt nog steeds op een speciaal plekje bij ons beide. Volgens buurman was het natuurlijk niet perfect, want hij was dit niet gewend , portret schilderen. Maar wij waren zeer tevreden.
Ook heeft hij eens een woonboot , skutsje, van een collega/vriend van mij uit Sneek geschilderd. Deze vond dit echt schitterend en was erg enthoussiast, helaas ondekte buurman dat de mast niet helemaal goed was, en dat die daar helaas niets meer aan kon doen. Het was niemand opgevallen maar ja hij was natuurlijk wat zulke dingen betreft een perfectionist.
Helaas liep ons huwelijk niet zo goed meer en ging Marjan ergens anders wonen met mijn jongste dochter. Ze had er best wel moeite mee dit tegen Karel te zeggen en dat ze het erg jammer vond hem niet meer dagelijks te zien. Buurman vond het allemaal wel wat vreemd maar zal hier vast op een humoristische manier weer iets van hebben gemaakt. Maar gaf ook duidelijk aan dat hij het jammer vond.
Ik woonde nu met mijn dochter naast buurman. Regelmatig kwam buurman bij haar aan de kassa bij de poeisz en zei dan hey hallo, want haar naam onthield ie niet, maar zei dan van we hebben nu wel een leuke buurman gekregen he Hieraan merkte we dus wel dat buurman een beetje vergeetachtiger enzo werd. Maar Sanne mijn dochter en mijn andere dochter Anouk reageerden altijd alleen maar ooohh die skat, zo 'n lieve man. Je kan als kinderen trots zijn dat in deze tijd 2 van die pubers zo over je vader denken toch
Inmiddels had ik ook weer een vriendin, Neeltje, uit St.Jacobiparochie. Toen ze zich even ging voorstellen kwam buurman gelijk met verhalen dat hij daar wel aan het etaleren was geweest enzo. Ook moest ze gelijk zijn tuin zien met de prachtige bloemen tegen het schut aan. De volgende dag kwam hij met deze bloemen aan als welkom als nieuwe buurvrouw , een gebaar zoals alleen Karel dit kon doen.
Helaas ging het wel steeds minder met hem, ondanks dat was hij begin van het jaar nog een gat in de bestrating aan het maken. Op de vraag lukt het wel moet ik niet even helpen zei hij nee ik heb alle tijd elke dag een paar stenen je ik heb tijd zat. Ook dit klusje redde hij zelf weer.
Wij hebben gelukkig allemaal goede positieve herringeringen aan Karel en zullen hem altijd blijven onthouden als een super buurman.
Volgens zijn geloof is hij nu weer samen met zijn vrouw, en zal ook hier iedereen weer vrolijk maken met zijn gevoel voor humor.
Hierbij wil ik de kinderen en familie sterkte wensen bij het verlies van zo'n bijzondere man, dit natuurlijk ook namens marjan , neeltje en mijn kinderen niels, sanne en anouk.
Lieve Karel
We zullen je gaan missen. We hadden een sterke band met elkaar, door onze kinderen Bert en Anja en onze gezamenlijke kleinkinderen Dana en Wybe.
Je blijft in onze herinnering als een prettig mens, een goede vader voor de kinderen en een geweldige Pake voor de kleinkinderen.
Lieve Karel, rust in vrede
Herinnering,aan een buurman die 38 jaar naast ons heeft gewoond.Eerst samen met Dirkje en kinderen.Na het overlijden van Dirkje heeft hij zich alleen altijd alleen kunnen redden.Zo wilde hij dat ook,als mij iets niet lukt dan kom ik wel.Karel was een man die het soms ook moeilijk had na het verlies van Dirkje.Maar daar na ook weer veel humor had. Een paar dagen voor zijn opname in het Ziekenhuis,zat hij nog op zijn knieën in de voortuin.We vroegen hem hoe hou je dit nog vol,Zijn antwoord was ik ben Katholiek en ben wel gewend om op mijn knieën te zitten.Zo was Karel een man met een lach en een traan.We missen nu 2 geweldige buren.
Beste Karel, We zijn allebei jaren lid geweest van het Sint Caeciliakoor als tenor. Als het koor weer zingt, zal het nooit meer hetzelfde zijn.
Lieve,lieve Karel Visser.U heeft jarenlang mooie etalage,s voor ons gemaakt in Wommels.Wat was het altijd gezellig en wat konden we altijd fijn met elkaar praten.Vorige zomer bent u nog in Wommels geweest op de fiets.Helaas waren wij niet thuis.Ik wens de nabestaanden veel sterkte met dit verlies.
Beste Karel, wat een schok, je bent er niet meer.
Je blijft in mijn gedachten als een heel goede vriend.
Wij hebben zo veel leuke tijden gekend door onze gezamenlijke wandel- en fietstochten. Onder andere in 2000 de 1e slachtemarathon gewandeld en 2004 de 2e. De vele tochten die wij hebben gewandeld waren altijd prettig want we hadden altijd wel wat te praten over o.a. onze hobby schilderen of we zongen liedjes van vroeger en er viel ook altijd wel wat te lachen door jouw bijzondere uitspraken.
Jouw optimisme, jouw humor, jouw vrolijkheid en behulpzaamheid.
Karel je was een pracht mens.
Een echte vriend
We zijn jarenlang bevriend geweest in een periode dat we nog geen meisje hadden leren kennen.
Onze interesses op velerlei gebied verschilden niet veel. Wij zijn door mee te zingen in het
Sneeker Cantatekoor vertrouwd geraakt met het klassieke repertoire.
Over die periode valt veel te vertellen, maar laat ik mij beperken tot de belevenissen tijdens onze vakanties.
Op een gegeven moment hadden we besloten een fietstocht te ondernemen naar België. We wilden daar de grotten van Remouchamps bezoeken. Met heel weinig zakgeld zijn we het avontuur met frisse moed begonnen. Onderweg waren we van plan bij familie en boeren te gaan slapen.
Na een fikse tocht op naoorlogse fietsen door de ellenlange Noordoostpolder enz.. kwamen we op enig moment in Banneux terecht. Het was een snikhete dag en op het dorpsplein spoot een klaterende fontein het heerlijkste water dat wij ooit hadden gedronken. Opeens stond er een pater naast ons, die ons verbood van dit water te drinken. Wisten wij veel dat dit ‘’heilig’’ water was uit de bron van het bedevaartsoord Banneux.
Na enige tijd raakte het zakgeld op en we besloten naar huis terug te keren. Nog 1 nachtje slapen bij de boer en dan wegwezen. In de veronderstelling dat we wel mee mochten eten bij deze boer, bleek dit helemaal niet het geval. Dan maar zonder eten op het hooi. Tot overmaat van ramp steeg er de volgende ochtend een geur op van gebakken eieren met spek. Helaas ook voor het ontbijt werden we niet uitgenodigd.
De terugtocht was een verschrikking. Het geld was op en met een nuchtere maag kilometers fietsen
was ‘’afzien’’!
Ben nog vergeten te vertellen dat Bertus, de broer van Karel, ook mee was op deze vakantie.
We waren halverwege de Noordoostpolder dat we een korte pauze inlasten. Tot onze vreugde en opperste verbazing toverde Bertus een rolletje zoute drop uit zijn zak. Volgens mijn bescheiden mening is dat onze redding geweest.
Onze eerste vakantie naar het buitenland was een bustocht naar Oostenrijk. Voor het eerst een berg zien en beklimmen was een onvergetelijke belevenis. In deze tijd is daar geen voorstelling van te maken. In onze jeugd was er geen televisie en had je wel eens een berg gezien op plaatje.
Laat ik eindigen met de moraal van deze verhalen. In onze jeugd hebben we geen welvaart gekend, maar welzijn. Karel en ik konden genieten van het nieuwe en onverwachte wat op onze weg kwam.
Karel gaat nu naar zijn Dirkje, waar hij zielsveel van hield. Ik wens zijn kinderen en kleinkinderen veel sterkte met het verlies.
Wim Draisma