Vrijdagmorgen, ik zit in de kamer aan een bakje koffie, het zonnetje schijnt vriendelijk de kamer in. Mijn telefoon gaat af en ik ontvang een berichtje van Petra. Ik lees de het en schrik; ik weet het, maar toch verwacht ik het niet.
Ome Piet is niet meer, die lieve, leuke , zorgzame, altijd vrolijke, levensgenietende Ome Piet.
Zaterdag kregen we de kaart, wat een mooie kaart. De voorkant doet me denken aan Vlieland. “Het mooiste stukje paradijs op aarde” zei Ome Piet altijd. Samen met mijn ouders en ome Piet en Tante Andrine hebben we daar heerlijke zomervakanties doorgebracht. "De Tobbedanser” en de “Snekerpan" waren de namen van de tenthuisjes waar we zoveel plezier samen hadden. De jongens in hun eigen tentje. Wanneer het slecht weer was moesten wij naar de toiletgebouwen en Ome Piet en mijn vader hielden de tenthuisjes overeind. Als de bouwvakantie begon zat de laatste boot uit Harlingen vol met allemaal vaders, die dan vakantie hadden. Op de kade stonden hun zoons en dochters met de fiets en bolderwagens te wachten op de bagage.
Zo ook Tommie en Fokko. Ome Piet had altijd meer bagage dan de andere vaders. Ome Piet kreeg altijd opdracht om vlees en kaas mee te nemen uit de HEMA; en soms ook klapstoeltjes, nieuwe gordijntjes en nog veel meer. Ome Piet liep dan wel eens te mopperen, maar dat was maar gespeelde boosheid. Hij ging weer naar Vlieland en het genieten kon beginnen op het hoge duin van Stortemelk. Het gezin was compleet en 's avonds werd er weer gezellig geborreld en vooral gelachen om de mooiste verhalen die Ome Piet ons vertelde. Waar of niet waargebeurde verhalen, wat konden we smakelijk lachen om deze verhalen. Ik als kind geloofde hem en vooral toen hij vertelde dat hij in de 2e wereldoorlog tegen de Duitsers had gevochten op Vlieland werd het nog spannender. Hij wees ons de plekken aan waar hij in die tijd had gelegen in de duinen. Later begreep ik dat dit helemaal niet kon. In 1940 was hij 7 jaar, net als mijn vader, en samen liepen zij achter de Canadezen aan om te schooien om chocolade, maar de verhalen geloofde je toen zeker omdat het met zoveel overtuiging werd verteld door Ome Piet.
Op Vlieland werd ook veel gewandeld om de punt of door Duikersoord over de Badweg in de Dorpsstraat en weer terug naar de Stortemelk.
Weer een nieuw jaar en toen kwam de mededeling dat Ome Piet dat jaar niet naar Vlieland ging, maar naar Spanje. We hebben 1 jaar zonder Ome Piet op Vlieland gezeten. Intussen had Ome Piet het tenthuisje verkocht, een jaar later volgde ook ons tenthuisje. Vlieland zonder de Huizenga's was niks!
Ome Piet had mijn ouders overtuigd dat het zoooh mooi was in Spanje, een appartement op een soort park waar alleen Spanjaarden woonden in de zomer, eigen zwembad, tennisbaan.
We gingen met de auto 4 gezinnen achter elkaar aan. De tour begon gezamenlijk in Emmeloord en ging dan 's nachts door naar Parijs. Bij iedere stop bleef Ome Piet positief. "Hoor de krekels eens", zei hij dan en "voel de warmte van de zon". Dat vond ik mooi. Mijn ouders waren minder positief, we waren al 13 uur onderweg, toen we bij de Spaanse grens aankwamen. "Nog een uurtje" zie Ome Piet. Dat kon er nog wel bij. We gingen weer onderweg en het duurde nog wel 3 uurtjes en Ome Piet had plezier voor tien. Toen we aankwamen werden alle verhalen van Ome Piet bevestigd. Mas Flassia was geweldig. 's Avonds met elkaar eten in het restaurant met open binnenplaats. Ome Piet was ook een echte vrouwen liefhebber: "kijke kijke, niet aankomen", zei hij dan weer lachend.
Ome Piet was ook niet boos te krijgen en genoot met volle teugen. Ik herinner mij een keer dat we in zo'n grote Supermercado liepen en dat we ineens iemand hoorde zeggen: "He daar loopt de chef van de HEMA uit Sneek". "gvd" zie hij dan, ben je 1500 km van huis wordt je nog herkend".En daar hadden we dan weer lol om.
's Avonds mochten wij als jongeren naar de bar van Mas Flassia, we kregen dan Peseta's van Ome Piet en mijn vader. Na een paar dagen vragen om Peseta's vond Ome Piet het wel genoeg. "Dat gesodemieter om die centen". Dus hij sprak met de barkeeper af dat de drankje en hapjes maar opgeschreven moesten worden. Als hij dan de rekening ging betalen schrok hij van het bedrag ( of hij deed maar alsof natuurlijk) en betaalde met weer die lach op zijn gezicht. Ik heb Ome Piet in mijn herinneringen als een lieve oom en weet ook zeker dat hij met zijn verhalen iedereen daarboven ook aan het lachen zal krijgen.
Meer
Toon minder