Lieve opa,
Wat een jaar! Een jaar vol verdriet, onrust en strijd. Het was zo gek om afgelopen weekend bij opa zijn kist te staan, terwijl wij samen nog geen 10 maanden geleden naast de kist van Edwin stonden. Waarbij bij het overlijden van Edwin, ook een stukje van opa mee afstierf. Tijd om te rouwen was er echter niet. Al gauw werd opa geteisterd door een onverwachte vijand, het menselijk vaatstelsel. Wat begon bij een plek op de teen, of wat opa een kleinigheidje noemde, eindigde naar 3 zware operaties in een amputatie. Echter was het na de laatste operatie nog niet gedaan, de angst voor het verlies van meer volgde.
Maar het ging altijd goed met opa. Zelfs als de hele wereld in de brand stond, wist opa ons nog gerust te stellen met zijn onwijs warme, volle blik en tevreden glimlach. Vaak vroeg ik mij af wat er in opa zijn hoofd om ging. Een piekereraar die je was, maar de kracht om de gedachtes alleen te dragen. Nooit hoorde je opa zeuren, of verlangde opa naar meer, het was altijd goed. Hoe vaak opa ons wel niet bedankte voor de belletjes en de gesprekken. Ook de zusters die opa tot het laatste moment hebben verzorgd, spraken met warme woorden over een man die altijd dankbaar en tevreden was.
Ik zal nooit opa zijn gevoel voor humor vergeten. De humor die zelfs in ons laatste telefoongesprek naar boven kwam. Een telefoongesprek die opa kenmerkte. Een telefoongesprek waarin opa een huilende Amber geruststelde met het feit dat hij corona had. Hij voelde zich prima, er werd goed voor hem gezorgd en we zouden wel zien. Tevens beloofde opa aan de bel te trekken bij de zusters als opa zich minder goed ging voelen. Dit was volgens opa geen enkel probleem want er zaten zeker hele leuke zusters tussen! Een week later rouwden deze zusters met ons.
Wat ben ik blij dat ik opa in December nog heb opgezocht. Met een zak Engelse drop op zak, lood in mijn schoenen en ondanks dat ik een week in quarantaine voor opa had gezeten toch de angst om opa ziek te maken of corona over te brengen. Eenmaal bij binnenkomst zou ik nooit vergeten hoe opa naar mij keek. De blij verraste opgewerkte blik, die nog groter werd op het moment dat opa de zak Engelse drop zag. Maar tevens een dankbare traan. Wat wilde ik opa graag knuffelen op dat moment, maar deed het niet om het risico te mijden en de 1,5 meter keurig te bewaren. Wat hebben wij heerlijk gekletst over van alles en wat was opa trots om mij te vertellen dat hij de boeken van zijn broer en Douwe de Wit aan het lezen was. Over syn stadsie Boalsert. Ook al was het bezoekuur allang voorbij, de zuster vonden het fijn opa zo te zien en lieten me daardoor gerust zitten. Een warm dankbaar moment die ik altijd zal blijven koesteren met heel mijn hart.
Ik kan me nog zo goed herinneren hoe opa altijd in zijn stoel ging zitten, nadat opa iets gedaan had. Met een tevreden zo en de altijd terugkomende glimlach en de dichtknijpende oogjes, kon opa zich op dat moment totaal afsluiten van de buitenwereld en gewoon genieten van wat er om hem heen in de huiskamer te zien was. Wat was hij trots op zijn drie kleinkinderen. Maar opa, wat zijn wij trots op jou! De kluns, maar ook het grote voorbeeld wat je was. Ik zou opa gewoon zo graag willen vertellen hoe trots ik ben op dat opa MIJN OPA was.
In vele warme herinneringen zullen wij opa herdenken. Opa was een vol mens met een krachtige persoonlijkheid. Iemand die alles over had om degene die opa lief had te beschermen en bij te staan. Principieel als opa was, was opa tegelijk ook zo vergevingsgezind voor de mensen waar opa het meest om gaf. Ik zal nooit het heerlijke schouwspel tussen opa en oma vergeten wanneer wij op bezoek waren. Of opa zijn huid waar altijd meerdere (stoot) plekjes zichtbaar waren die alleen maar groter werden door de jaren ook. Tevens de koffievlekken op opa zijn overhemd en een altijd volgende mopperende oma. Maar vooral en natuurlijk de pijp die opa typeerde. Of zoals ik vroeger altijd zei: opa is weer aan het pijpen.
Terwijl het besef dat opa er niet meer is langzaam binnenkomt, wil de acceptatie maar niet volgen. Ook al overkwam opa de gekste en grappigste dingen, corona overkwam opa ook. Desondanks de gedachtes en de weggetrokken angst van wat er nog aan zat te komen, kan ik maar niet toegeven dat de uiteindelijke strijd is verloren. Een oneerlijke strijd. Een strijd die niet te winnen viel.
Lieve opa, bedankt voor alles. Doe de groetjes aan Edwin. Ik zal op oma en mama passen. Beloofd!
Meer
Toon minder